Nieuws uit Bahrein

Zaterdag 22 februari. Bijna 2 maanden van 'huis'. Tijd om kort terug te kijken. En wat is een betere plek dan lekker op het terras in het zonnetje in korte broek en T-shirt met een lekker drankje en hapje. En dat in februari. Heerlijk. We hebben in die 2 maanden veel meegemaakt. Veel gekke dingen, wat onnozele dingen, een paar minder leuke dingen maar toch vooral veel leuke gebeurtenissen. Jullie hebben ze wel langs zien komen op onze blog. In deze editie weer een paar belevenissen van ons.

Vorige week was het 14 februari. Veel mensen herinneren zich dat als valentijnsdag, maar hier in Bahrein was het ook precies drie jaar geleden dat de onrusten begonnen. Zoals jullie natuurlijk weten is het koningshuis Soennitisch en is de meerderheid van de bevolking Sjiitisch. Dit leidt tot onrusten. Vorige week was er veel politie op straat en waren er kleine brandjes die vooral veel files veroorzaakten. Dit vond trouwens voornamelijk plaats in bepaalde wijken die buiten het centrum liggen. Wij hebben er weinig van meegekregen en zijn zelfs een lekker hapje wezen eten (het was tenslotte valentijn...).

Ik (Oedger) zit vanaf deze week niet meer in Doha. Het project is zo goed als afgerond en het laatste dat moet gebeuren kan ik lekker vanuit kantoor Bahrein doen. Dat betekent dus lekker thuis doordeweeks. Bij Juul :D. Afgelopen week was hectisch met veel lange dagen werk. Ook was de eindpresentatie bij de klant en dat ging allemaal goed, maar na afloop was de klant toch ineens out of the blue niet helemaal blij met ons werk :S. Raar verhaal, zeker omdat we meer opgeleverd hebben in een kortere tijd en omdat de klant elke dag ons bedankte voor het goede werk... Zal waarschijnlijk aan de regio liggen. Iig leerzaam voor volgende projecten.

Ik (Juliet) begon weer na een weekje vrij te zijn geweest. Afgelopen week waren de gesprekken met de ouders over het rapport. De kinderen kregen hun rapport en een dag later waren de gesprekken. Omdat ik twee groepen heb, had ik 40 gesprekken met de ouders en het kind (3 way conferences). De kinderen nemen deel aan het gesprek wat op zich wel mooi is, omdat zij zelf ook kunnen vertellen hoe het gaat of meteen horen wat hun ouders en leerkracht ervan vinden.

Samen met de Arabische leerkracht deden we de gesprekken van 15 min. We begonnen dinsdag met 6 en de overige 34 werden op woensdag afgehandeld... Omdat ik het samen met mijn collega deed was een groot deel van het gesprek in het Arabisch. Wat een beetje raar was, omdat ik soms echt geen idee had waar het over ging. Dus als zij aan het lachen waren, deed ik dat ook maar. Beetje kijkend naar de lichaamstaal van mijn collega en ouder en na zo'n 10 min. was het mijn beurt. En dan maar hopen dat ik een beetje hetzelfde vertel als dat mijn collega deed. Vaak was dat gelukkig wel zo.

De dag was in 4 delen gesplitst, zodat we ook af en toe een pauze zouden hebben. We begonnen goed met om 7.00 uur de eerste ouder en kind. De volgende 3 ouders kwam natuurlijk niet op tijd, waardoor we de rest van de dag ouders er tussen aan het proppen waren. Ouders die veel later kwamen. Ouders die een uur of meer eerder kwamen. Het schema dat gemaakt was door mijn assistente was helaas niet meer bruikbaar, behalve om bij te houden wie wel en wie nog niet was geweest. Om 13.15 hadden we eindelijk onze eerste pauze, helaas maar 15 min. lang. Daarna door tot de laatste die om 17.00 uur naar huis ging.

Gelukkig waren de meeste ouders positief. Sommige ouders willen erg graag hoe hun kinderen nog hogere cijfers kunnen halen. En willen dan ook weten wat ze nog meer kunnen doen of willen weten waarom hun kind niet nog een hoger cijfer heeft. Hoge cijfers is voor veel ouders erg belangrijk.

Ik was blij dat deze gekke en onvoorstelbare dag voorbij was. Op school gaan veel dingen toch nog best chaotisch. Dingen die op het laatste moment veranderen of nog gedaan moeten worden. Gelukkig heb ik erg lieve en aardige collega's die helpen en meedenken.

Morgen weer op naar een nieuwe week. Alweer de laatste van deze maand.

Liefs